Dawno temu pisałam Wam o tym, że bywam rozpoznawana w Starogardzie. Zdarzyły mi się dwie śmieszne przygody, kiedy w autobusie panie na mój widok powiedziały, że to „ta od złodziejki”. Uśmiechały się do mnie, ja oczywiście odwzajemniałam uśmiech, aż wreszcie ktoś rzucił tekst:

− Świat na psy schodzi, bo wystarczy mieć złodzieja w rodzinie, a wszyscy się cieszą.

Rozbawiło mnie to bardzo i pewnie będę pamiętać tę sytuację do końca życia.

Ostatnio rozpoznają mnie dzieci. Miałam spotkania w przedszkolach i szkołach, więc dzieci mogą mnie kojarzyć.

Jechałam autobusem na angielski. Stałam przy drzwiach, gdy nagle podbiegła do mnie dziewczynka i zajrzała w oczy. Chyba chciała dokładnie zobaczyć moją twarz, by mieć pewność, że ja to ja.

− Dzień dobry – rzuciła i zawstydziła się od razu. Dopiero później się uśmiechnęła, gdy wróciła do mamy i dodała: – To jest ta pani, co wymyśliła „Leniusiołki”. Pamiętasz? Mówiłaś, że ja puszczam bączki jak leniusiołek, ten żółty, najgrubszy.

Mama się zaśmiała, tak jak niektórzy pasażerowie. To było bardzo sympatyczne. W ogóle dzieci są niezwykłe. Ostatnio w jednym z przedszkoli pytały mnie, ile mam leniusiołków w domu. Okazuje się, że prawie każde dziecko ma przynajmniej jednego. Niektóre chwaliły się całym stadkiem.

W pierwszej połowie 2019 roku ma się ukazać druga część „Leniusiołki uciekają”. I tak się złożyło, że wymyśliłam jeszcze trzecią. Szykuje się więc krótka seria. No, ale bardzo trudno rozstać się z tymi grubaskami.

Przed nami długi weekend sprzyjający leniuchowaniu, więc się nie oszczędzajcie i śmiało odpoczywajcie! Ja mam Jajo w domu, więc będę nadrabiać zaległości w przytulaniu córci.