Leosia nie ma jeszcze z nami w domu, a już jest wesoło. Wyprawka dla niego czeka. A najbardziej to chyba czeka Sławek. Zarzekaliśmy się, że żadnych więcej zwierząt. Żadnych. A tu nagle oboje byliśmy jednomyślni i zdecydowaliśmy się na Leosia. I wydawało mi się, że więcej chęci zawsze było po mojej stronie, ale Sławek mnieWięcej oKto włączył sceptyka?[…]
Dzisiejszy post z lekkim opóźnieniem. Piszę go, spoglądając na zegarek, bo zaraz gnam do Trójmiasta. Przyznam, że kombinuję od dawna, co tu zrobić, by czas rozciągał się jak gumka w majtkach. Nijak nie idzie. Jeżeli ktoś z Was wie, jak to zrobić, to będę wdzięczna za podpowiedź. U mnie w domu znów są rodzice. TataWięcej oZamieszanie z poplątaniem[…]
Wszystko zaczęło się od lania wosku. Sławkowi wyszło dziecko, wiec nasze myśli pognały od razu w kierunku wnuków. A wczoraj obudziłam się i bardzo dokładnie pamiętałam swój sen. Sławek pokazywał mi nowy dowód osobisty. Było w nim między innymi napisane imię wnuka: Leoś. I tego właśnie Leosia zapamiętałam najmocniej. Sen dziwny, sami przyznajcie. Potem JajoWięcej oNowy członek rodziny 🙂[…]
Przepraszam za brak dzisiejszego wpisu, ale nie wyrobiłam na zakręcie. 😉 Zapraszam jednak na jutrzejsze spotkanie w łódzkim Empiku (a dziś spotykam się z niektórymi czytelnikami w Wirtach). 🙂
Wczoraj Jajo poinformowało mnie z nieukrywaną radością, że wreszcie się wykąpało. Biorąc pod uwagę to, że ostatnio było w domu jakieś dwa-trzy tygodnie temu, moje zdziwienie było wielkie. Oczyma wyobraźni i nosem wyobraźni zobaczyłam coś, czego nie chciałabym zobaczyć i poczuć. – Brawo – odpisałam Jaju. – Gratulacje. Jajo na dorosłe lata postanowiło zostać syfkiem.Więcej oWanna czy prysznic?[…]
W piątek wpadłam na genialny pomysł. Trochę nad nim główkowałam. Mianowicie przeanalizowałam, że szybciej do marketu dojadę rowerem niż jakbym miała iść pieszo. Plan wydał się doskonały. Niby tylko niewiele ponad jeden kilometr w jedną stronę, ale miałam tak napięty czas, że dobrze było zaoszczędzić trochę czasu. A rowerem to rach-ciach i będę na miejscu.Więcej oGenialny pomysł[…]
Pisałam kiedyś, że chcemy ze Sławkiem przeprowadzić moich rodziców do naszego miasta. Teraz dzieli nas prawie 300 km i przez tę odległość nie jestem w stanie pomóc tacie w opiece nad mamą, a on sam ma coraz mniej siły. Wystarczy, że złapie zwykłe przeziębienie i już będzie problem, bo nie będzie komu kupić chleba. OstatnioWięcej oPierwszy punkt planu odhaczony[…]
Dzisiaj byłam świadkiem smutnej sytuacji na przystanku autobusowym. Moją uwagę przykuła młoda kobieta ubrana na czarno. Siedziała na ławce. Miała zbolałą twarz. Widać, że z trudem panowała nad tym, by nie płakać. Drżała jej szczęka. Zwróciłam na nią uwagę, bo obok niej stał mężczyzna, również ubrany na czarno, rozmawiał przez telefon. Trudno było nie słyszeć,Więcej oDobrze to znam…[…]
Już niedługo, bo 7 i 8 grudnia będę miała dwa ostatnie w tym roku spotkania autorskie. To drugie odbędzie się w łódzkim Empiku (dokładne informacje w zakładce “Spotkania autorskie”). Za to pierwsze – w niezwykłym, jak na takie spotkania, miejscu – w leśniczówce. Na Kociewiu w Wirtach jest arboretum. Piękne, zadbane i niezwykle urokliwe. BiletWięcej oW najbliższym czasie…[…]
Podejrzewam, że jesteście ciekawi, co słychać u seniorki. Czasami mnie zaskakuje. Siedzę któregoś dnia w kuchni i słyszę, jak babcia rozmawia przez telefon. − Ja odkąd się do wnuczki przeprowadziłam, to nie mam apetytu. Jem jak ptaszek… I w tym momencie się zakrztusiłam, parskając śmiechem. Babcia mogłaby być przykładem doskonałego apetytu. Na śniadanie wciąga trzyWięcej oJak ptaszek…[…]