Czy staruszkom można wierzyć? Oto jest pytanie! Wczoraj ubierałam się do wyjścia, bo miałam w planie jechać z Jajem na zakupy. Takie zwyczajne związane z rozpoczęciem jesieni i roku akademickiego: kurtka, buty, jakiś sweterek. Nagle słyszę, że coś skrobie u seniorki w pokoju. Zaglądam i widzę: Babcia stoi nad deską do prasowania. W jednej dłoniWięcej oŻelazny szop pracz z nożem w dłoni[…]
Nie uwierzycie, co u mnie przydarzyło się w weekend. Moje osobiste Jajo stwierdziło, że przydałby mi się kanał na YouTube. Mnie?! Kanał jakiś? Jedyny kanał to ten, w którym od czasu do czasu siedzę i nie wychylam łepetyny na zewnątrz. A teraz miałabym siedzieć w jakimś kanale z filmikami? No, ale moje Jajo ma darWięcej oJajo mnie wkręciło[…]
Tak sobie właśnie siedzę i próbuję coś skrobnąć. Rodzice odjechali, w domu nastała mała stabilizacja. Sławek skoczył na rower, ja dogorywam na łóżku, bo mam wrażenie, że przeorałam pole. Myślę oczywiście o mojej mamie, która pewnie nic z tego tygodnia nie zapamięta. Być może już nie wie, że gdziekolwiek była. Straszna choroba. STRASZNA! Jak patrzęWięcej oOswajanie tematu[…]
Oswajam chorobę mojej mamy. Powoli, ale systematycznie. Jak już przyzwyczaję się do czegoś, to okazuje się, że następuje zmiana. Niestety z etapu małej uśmiechniętej dziewczynki przeszliśmy w etap małej zapłakanej dziewczynki. Wiecie, co jest najgorsze? Jej strach. Widzę go w jej oczach, w jej płaczu i nieskładnych pytaniach. Boi się i pyta, co z niąWięcej oPiękna taka miłość[…]
Dzisiaj będzie krótko. Przyjechali moi rodzice. Czeka nas wizyta z mamą u lekarza, więc rozumiecie, jak jest. Dużo emocji. Istna sinusoida, bo wczoraj ruszyła przedsprzedaż mojej najnowszej książki (na stronie Empiku) wydanej nakładem wydawnictwa Edipresse Książki. Przedstawiam więc moje najnowsze “dzieło”: “Postawić na szczęście” – pierwsza część dylogii pt.: “Plan Agaty” (druga ukaże się wiosną).Więcej oPostawić na szczęście – taki jest plan Agaty[…]
Niektórzy z Was pytają, co z seniorką. Donoszę więc, że Babcia czuje się dobrze. Czasami mam wrażenie, że jest nie do zdarcia. Trwa w swoim uporze i nie nagina się do żadnych zasad panujących w naszym domu, bo przecież ich nie lubi. Nie poddała się więc żadnym reformom, a słowo kompromis jeszcze nie zagościło wWięcej oCo tam słychać u seniorki?[…]
I koniec wakacji. Jesień czai się za progiem. Uczniowie, nauczyciele i rodzice przez najbliższe dziesięć miesięcy będą mieć wesoło. Pamiętacie w ogóle swój pierwszy dzień w szkole? Albo może tę noc poprzedzającą pierwszy dzień nauki? Ja pamiętam. Rodzice kupili mi tornister. Do dziś mam w pamięci, jak wyglądał, bo był ze sztywnej skóry. (Niestety nieWięcej oJak mała Anusia szła do szkoły…[…]
Przeżyłam wczoraj bardzo dziwną sytuację. Poszłam do urzędu, a tam wiadomo dziwy czasami się dzieją, ale nie przypuszczałam, że aż takie. Potrzebowałam jedno zaświadczenie. Wypełniłam wniosek. Zostałam poinformowana, że muszę biec do budynku obok, gdzie jest kasa i mam uiścić odpowiednią opłatę. No, to poszłam. Wiadomo, urzędnik każe, petent robi. Na szczęście kolejki nie było.Więcej oTaki jeden mały puzzelek…[…]
Ostatnio mam fazę na reportaże o kryminalnej tematyce. Jestem akurat po lekturze dwóch książek. Pierwsza to reportaż Ewy Żarskiej pt.: „Łowca. Sprawa Trynkiewicza”, druga – Lindy Polman „Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci”. I przyznam, że obie mnie bardzo poruszyły. Reportaż o Trynkiewiczu ukazuje niestety niesprawiedliwość, a ta najbardziej zawsze porusza i boli. Sprawca maWięcej oLaleczki skazańców[…]
Zaćmienie umysły to coś potwornego. Wciąga czasami człowieka jakaś czarna dziura, a kiedy już wypluje, to trudno zracjonalizować to, co się stało przed chwilą. Miałam tak w piątek. Pisałam, że pojadę po Jajo. Pojechałam. Miesiąc wcześniej kupiłam bilety i cieszyłam się, że zaoszczędziłam, a miałam jechać pociągiem nad pociągami, więc oszczędność była istotna. Wszystko szłoWięcej oWąż z balonikiem[…]