Dziwne uczucie, gdy wymyśla się bohatera, który ma zginąć w Stutthofie, a potem gania się po cmentarzu na Zaspie i okazuje się, że człowiek o takim samym imieniu i nazwisku istniał naprawdę i zginął właśnie w obozie zamordowany przez Niemców. Przyznam, że ciarki idą po plecach. A tak właśnie miałam wczoraj. Nie wierzę w znakiWięcej oDziwny zbieg okoliczności[…]
Wielkimi krokami zbliża się koniec roku. To zawsze w jakiś sposób skłania do podsumowań i rozliczeń. I tak właśnie wczoraj się zastanawiałam, jaki był dla mnie ten 2019 rok. I muszę przyznać, że całkiem niezły. Udało mi się na początku roku przeprowadzić rodziców, wymalować im mieszkanie, zorganizować dla mamy dom dziennej opieki, odciążyć tatę. ToWięcej oOstatnie dni[…]
Są takie sny, które gniotą i nie dają o sobie zapomnieć. W dodatku ma się wrażenie, że prorokują coś złego. Niby to tylko sny. Niby… A jednak trudno ot tak przejść obok nich obojętnie. Śniło mi się, że moja mama nam uciekła. Najpierw próbowała przewrócić ścianę z czerwonych cegieł. Chwiała się i wiedziałam, że zarazWięcej oNiepokojący sen[…]
Są takie dni, kiedy człowiek zatrzymuje się i pogrąża w jakimś niezdefiniowanym błogostanie. Tak miałam wczoraj. Justyna Gross, blogerka, artystka, fotografik i wspaniała kobieta, z którą łączy mnie niezwykła więź, miała wczoraj swój pierwszy wernisaż. Pokazywała fotografie makro w Teatrze w Grudziądzu. Wystawa oprawiona była występem dwóch muzyków – duetu fortepianowego. Ja może jestem analfabetkąWięcej oW pałacu Królowej Życia[…]
Dzisiaj refleksyjnie, bo to taki dzień w roku, kiedy warto się zatrzymać. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod ostatnim postem, za wszystkie listy i wiadomości. Przyznam się, że zaskoczyła mnie taka żywa reakcja. Smutne tylko to, że tak wiele osób zmaga się z podobnymi problemami do moich. No, ale można się pocieszać, że nie jestWięcej oRefleksyjnie[…]
Tak sobie siedzę, drapię się w rozczochraną i zastanawiam się, co Wam napisać. W sobotę mieliśmy wesele. Młodszy syn Sławka się ożenił. Było dużo wzruszeń i radości. Fajnych synów ma ten mój mąż. I w sumie cieszymy się, że udało się nam jakoś sklecić tę naszą patchworkową rodzinę. Mama chłopców też zachowała się z klasą,Więcej oTak się zastanawiam…[…]
Część z Was wie, że na prośbę czytelników powstaje trzecia część “Planu Agaty”. Początkowo podchodziłam do niej trochę jak do jeża, ale wciągnęłam się i emocji mam podczas pisania co nie miara. Najbardziej mnie porusza postać Poli. Żeby stworzyć tę postać, konsultuję się z kobietami poruszającymi się na wózkach inwalidzkich. Otwierają mi oczy na wieleWięcej oNa nią brak popytu[…]
Słuchaliście dwóch pierwszych odcinków “Listów do A.”? Pani Agnieszka Kunikowska czyta je doskonale. Mnie bardzo się podoba. Uśmiechałam się, gdy słuchałam pierwszego odcinka. Cudowne uczucie. W poniedziałek byłam w TVP, rozmawiała ze mną Marzena Rogalska. Niesamowicie mnie wzruszyła, bo książka bardzo ją wzruszyła, była zachwycona. A nie ma większej radości dla autora niż zadowolony czytelnik.Więcej oGaniam po mediach[…]
Byliśmy wczoraj w teatrze na tanecznym spektaklu. Specjalistami od tańca nie jesteśmy i nie ma co udawać, że się na tym znamy. No, ale chcieliśmy zobaczyć coś nowego… I zobaczyliśmy. Pierwszy raz w życiu widziałam taniec bez muzyki. Cisza w teatrze była bardzo przejmująca. Ponadto tancerka była naga. No… prawie, bo miała na sobie rozpiętyWięcej oIgnoranci[…]
Po niedzieli mój tata kończy 70 lat. Oczywiście od jakiegoś czasu broni się przed obchodzeniem urodzin (chyba od sześćdziesiątki), ale nie z nami te numery. Mój tata ma dwie wspaniałe siostry (zresztą moje ukochane ciocie), które też zapowiedziały, że nie odpuszczą sobie takiej okazji do spotkania i czy tata chce, czy nie chce przyjeżdżają celebrowaćWięcej oPiękny wiek[…]